Persoonlijk verhaal:
Mijn eerste kennismaking met opstellingen was tijdens mijn opleiding Master NLP:
Het is een broeierige warme augustusdag en ik sta bij de training tussen cursisten in. De oefening is dat we op volgorde van leeftijd moeten gaan staan zonder te overleggen. Zij aan zij gaan we met zijn allen op een rij staan. Op gevoel kies ik een plek uit. Zonder te spreken maken twee mannen plaats voor me. Ik voel van binnen; ja dit plekje voelt goed. Warm, kalm en beschermt door die grote kerels naast me voel ik me fijn op deze plek.
De trainer loopt langs en vraagt mij om mijn leeftijd. Wat blijkt, beide mannen zijn veel ouder dan ik! Ik snap er niets van. Hier hoor ik systemisch gezien dus niet thuis in de rij. Dus, wat vertelt dit dan? De trainer ziet mijn verwarring en vraagt of ze samen met mij een opstelling zal doen. Natuurlijk wil ik duidelijkheid en daarom zeg ik volmondig ja.

Uit de groep cursisten mag ik mensen uitkiezen als representanten. Ik kies iemand voor mijn vader, moeder, broer en zussen. Als laatste een representant voor mezelf. Als ik iedereen een plekje binnen de kring heb gegeven stelt de trainer nog wat vragen. Ze vraagt of er misschien miskramen zijn geweest en/of kinderen die zijn overleden? En dan is het net of er een lichtje aangaat: Ja, natuurlijk! Ik heb nog een broer die zo’n twee jaar voordat ik kwam is overleden op 1,5 jarige leeftijd.

Ik kies daarop een van de twee mannen waar ik naast was gaan staan uit voor mijn broer. En loop met hem in de kring naar mijn eigen representant. Ik verschuif haar iets en plaats mijn broer op die plek. Daarna neem ik wat afstand om te kijken hoe het nu staat. Ik kan mijn ogen niet van mijn broer afhouden. Jeetje, er golft een gevoel van verdriet en gemis door me heen. Ik kan nog net mijn tranen wegslikken. Om zo mijn broer en mijn eigen representant naast elkaar te zien staan ontroert me tot op de bodem van mijn ziel. De trainer ziet me worstelen met mijn gevoelens en geeft aan dat ik mijn plek mag overnemen van mijn representant.

Eigen plek
Op het moment dat ik mijn eigen plek inneem kan ik mijn tranen niet meer inhouden. Ik word overspoelt door emoties en mijn broer neemt me in zijn armen. De zogenaamde “ugly cry” is er niets bij, het gemis lijkt wel uit het puntje van mijn tenen te komen! Zo blijven we een tijdje staan tot ik weer tot bedaren kom.
De trainer legt een en ander uit en het wordt duidelijk dat ik nog niet eerder mijn echte eigen plek heb ingenomen maar dat ik onbewust op de lege plek van mijn overleden broer ben gaan staan.

Heel veel puzzelstukjes vallen na deze dag voor mij op hun plaats. Als kind was ik heel jongensachtig, klimmen in bomen, voetballen of stoeien met de jongens uit de klas of lekker fikkie stoken in de duinen; ik deed er allemaal graag aan mee. Met mijn vriendinnen spelen vond ik leuk zolang we actief bezig waren en bijvoorbeeld niet iets met barbiepoppen gingen doen. Als volwassene ging dat gewoon door. Als moeder van een zoon ging het me allemaal verbazend makkelijk af, intuïtief voelde ik heel sterk wat hij nodig had. Ik had dan ook niet het idee dat er iets niet helemaal in orde was met mijn leven of dat ik überhaupt iets miste...tot die ene dag.

Tot deze broeierige dag in augustus. Door het verkregen inzicht en daardoor de keuze om steeds beter mijn eigen plek in te gaan nemen binnen ons gezin zijn er als vanzelf veranderingen ontstaan. Ik ben steeds bewuster van mijn gevoelens en emoties geworden, kan betere keuzes maken voor mezelf maar ook voor ons gezin. Ik heb nog meer vertrouwen in wat ik wil en kan. Ik voel me kortom completer dan ooit.
Omdat ik het inzicht heb gekregen waarom ik deed zoals ik deed ging er een hele wereld voor mij open! En dit gun ik ieder kind en eigenlijk ook iedere volwassene.