Ik heb jullie eerder al verteld over mijn broer, mijn broer die is overleden vóór dat ik kwam. Door de lege plek die hij heeft achtergelaten ben ik onbewust na mijn geboorte op zijn plekje gaan staan. Niemand in ons gezin heeft daar “last” van gehad, behalve ik. Ik was als klein meisje nogal jongensachtig; spelen op het schoolplein met de jongens, voetballen vooral, boompje klimmen, fikkie stoken in de duinen, ja hoor ik vond het heerlijk. Soms ook speelde ik met mijn vriendinnen samen met de poppen, nooit met barbies, maar van die babypoppen vond ik nog wel leuk.
Toen ik erachter kwam dat ik onbewust de verkeerde plek had ingenomen, heb ik natuurlijk een hele reis ondernomen naar mijn eigen plek. Raar eigenlijk dat je niet weet wat je “eigen plek” dan zou moeten zijn. Ik was dus naarstig op zoek naar mijn ware ik, wie ben ik dan eigenlijk? Wat voel ik en wat wil ik? Allemaal vragen waar ik graag antwoord op wilde krijgen maar niet precies wist hoe ik die antwoorden dan zou kunnen vinden of krijgen. Een echte ontdekkingsreis dus.
Inmiddels was ik al moeder van twee kinderen, werkte ik parttime en hadden we ook nog een druk sociaal leven. Dus dat zoeken moest ook niet al te veel de beschikbare tijd en aandacht opeisen, vond ik. Een typisch geval van alle ballen moeten in de lucht worden gehouden, dus ik schuif mezelf ontdekken wel een beetje verder voor me uit; daar is nu geen tijd en ruimte voor.
Toch bleef er iets aan me knagen. Alle trainingen en cursussen die op het werk voorbij kwamen, pakte ik gretig aan. Ja hoor, in het kader van het moet voor het werk was het een goed excuus om ook steeds meer over mezelf te ontdekken! Heerlijk vond ik het, stapje voor stapje werden me steeds meer dingen duidelijk. Wie ik ben en wat ik leuk vind en zelfs nog de ontdekking waar ik goed in ben, ik werd steeds tevredener met mezelf en leerde hierdoor mezelf steeds beter kennen.
Op een gegeven moment kwam er op facebook een advertentie langs van een opstelling dag in Amsterdam. Geld verdienen met je passie heette het. Dat klonk toch wel erg aantrekkelijk. Maar eigenlijk had ik er geen tijd en geld voor. Ik heb de advertentie weg geklikt. ’s Avonds in mijn bed kwam de advertentie weer naar boven, hmmm werd ik toch weer aan het denken gezet. De volgende morgen was het ook al het eerste waar ik aan dacht; dus ik vond dat ik er dan ook maar iets mee moest doen. En waar ik normaal gesproken altijd samen met een ander op iets nieuws afstap, meldde ik me vol overtuiging in mijn eentje aan.
En zoals verwacht: het leverde me een heel duidelijk toekomstbeeld op. Ik moest mijn parttime baan opzeggen en vol mijn aandacht geven aan het opstarten van mijn eigen praktijk. Werken met en vanuit mijn passie; kinderen en hun ouders helpen om de prachtige schatten die zij zelf nog niet kunnen zien, te laten zien en te gaan gebruiken. Dus de naam was er ook al snel: de Schatkaart.
Ik werk nu al weer jaren met veel plezier als zelfstandig kindercoach, onderwijl mezelf nog steeds ontwikkelend om zo steeds beter af te kunnen stemmen op mijn klanten. Mijn klanten die ik steeds op zie bloeien in vertrouwen. Ik ben daarnaast ook in verbinding met andere vrouwelijke ondernemers, al dan niet werkzaam met kinderen, maar allemaal werkend vanuit hun hart. Als een klant niet bij mij thuishoort kan ik haar altijd doorverwijzen naar iemand die ik al ken, dat werkt heel prettig.
En ja, ik heb het soms rustig en dan is er tijd om te voelen en dankbaar te zijn dat ik de stap heb durven maken om mijn passie te gaan volgen. Ik ben ontzettend blij dat ik mijn eigen, unieke plek in mijn gezin en de wereld heb gevonden!